Negdje u dnu sjecanja
skrivam tugu snjegova
neku popucalu nit
koja i sad stoji kao zig...
I opet kisa je
navlacim roletne kao da me nema
ostajem u postelji od pamuka
i sutim bogu i ljudima
tu tajnu skrivenu
koja vrsiti u meni...
Neka si bila svacija
nisi hartija poslednja stranica ispisana,
jos uvijek ziva si
tu na dnu mojih uzdaha
i bojim se
jutrom te buditi
jer ces uzeti cjeli moj dan...
Dok sutim raspetu nesanicu
medju gladnim vukovima,
misao gutam kada bi bilo drugacije
ispijanjem vatre i leda,
jer tu si polumrtva medju ljudima
a u mome srcu tako ziva...
Ajde probudi se
jos te cekaju nebeske stepenice...
