Ostavljem nista razbacano u svemu
kao korov u bogatom jutru psenice,
ostavljam jutro nade pametnoj noci
da shvati kako nista nije vjecno...
Potrgan korijen koji ipak raste
sred nemila svoga zato sto mora,
ostavljam oci sto gledaju ono sto moraju
i zelim biti slijep da sanjam ono sto zelim...
Ostavljam neshvaceni list
sto pada sred proljeca svoga...
Ostavljam sve za ono malo srece
kada osjetim da jos uvijek sam ziv,
ne ljuti se ljubavi moja sto i tebe ostavljam u pjesmi,
cinim to zbog srca
ono jadno nema vise rijeci kojim bi opisalo
volim te...
Nema komentara:
Objavi komentar